Gerçek Edebiyat

Güneş bizsiz doğarsa gam etmeyin şehid kardeşlerim. Bu demek değildir ki güneş bizi görmedi. Gördü. Sadece her zamanki gibi gülümseyemedi. Güneş sarı ışıklarıyla kanlı alnımızdan öptü. Yaralı sinemizi okşadı, açık gözlerimizi o kapattı. Her şey yolundaydı ama gözümüzü kapatmasını istemiyordum. Çünkü vatanıma bakmayı engelliyordu. Askerlerim benden sonra intikamımı aldı mı? Bunu görmek istiyorum!

Biz sıradan biçimde ölmedik ki sıradan biçimde gömesiniz. Gözü açık gömün bizi. Gözümüz arkada kaldı çünkü! Karabağ'ımız düşmanda, Tovuz'umuz ateş altında. Off. Yaralarım sızladı...

Yok, kurşun yarası üzmez beni. Beni üzen işimin yarım kalmasıdır. Ben Karabağ'da vurmayı sonra vurulmayı istemiştim. Kısmet olmadı.

Gözüm artık görmüyor. Ey güneş ben sana ne diyeyim. Vakitsiz ölenin gözünü vakitsiz okşuyorlar mı?

Gözümüz görmese de kulağımız işitir: Ben bizim topların sesini ayırt edebiliyorum. Bom! Bak bu düşman topudur. Tovuz'da Aziz'in evine düştü, kanını akıttı. Hey hey hey! Ne duruyorsunuz? Ne emri? Ben size buradan emrediyorum: Vurun düşmanı!

"Bum!" "Bum!" "Bum!" "Bum!"

Aferin uşaklar! Dakik atarsınız. Amma sizden bir isteğim var: Ahalinin olduğu evlere atmayın. Bu bir emirdir! Düşman postuna ise ataş ateş ateş!

Of, bağırdım yaramdan kan akmaya başladı. Ben gitmeliyim. Babalarımız demiş: Giden cismimdir. Ruhumu ve bu yaralı yüreğimi size verdim.

Uyanık olun.

Sesini duyuyorsunuzdur; en genç şehidimizin yarasından kan açıldı; beni çağırıyor. O daha altı aylık körpesinin sesi kulaklarında kalan Elşad'dır. Her bebek sesi işitince bağırır. Bedenindeki şarapnel tekrar patlar ve onu uzaklara savurur...

Burada da işim çoktur. Ona yardım etmeliyim. Gitmeliyim.

Tekrar ediyorum: Uyanık olun!

Gözünüzü dört açın.

Bugün tüm Azerbaycan toprağı siper olmalı.

Hadi herkes siper kazmağa!  

Azad Karadereli
Gerçek Edebiyat